تئوری کیش شخصیت :
يكي از خصائص رذيله حاكمان و فرمانروايان داشتن كيش شخصيت است.
کیش شخصیت پدیده‌ای است که در آن یک شخص با استفاده از رسانه‌های گروهی و تبلیغات سیاسی از خود وجهٔ عمومی آرمانی و قهرمانانه‌ای ارائه می‌دهد.
این پدیده با استفاده از تعریف و تمجید در رسانه‌ها و نیز ایجاد جوی که در آن شخص فارغ از پاسخگویی و یا مصون از اشتباه است بوجود می‌آید.
کیش شخصیت غالباً در حکومت‌های تمامیت‌خواه و غیر مردم‌سالاری بر پا می‌شوند.
موسليني ، هيتلر ، استالين ، صدام ، قذافي و رهبران كره شمالي از اين دست حاكمان بوده اند.
اما نوع بدتري از كيش شخصيت آن است كه تعريف و تمجيدها رنگ مذهبي و مقدس و خدا گونه پيدا كند. شخص فرمانروا معيار و ملاك حق باشد و مبناي اعتقاد مردم به دين و دنباله خدا در روي زمين قرار گيرد.
در چنين حالتي كوچكترين نقد و پرسشي از حاكم ، گناه و معصيت تلقي مي شود، فرد منتقد خارج از دين خدا قرار مي گيرد و دستگاه حاكمه حق دارند بنام خدا و به بهانه جلوگيري از فساد و گناه و دفع فتنه هر آنچه مي خواهند با فرد منتقد و پرسشگر انجام دهند و به هر نحو كه اراده كنند او را سركوب نمايد. در حقيقت غير از تبليغات سياسي و حكومتي ، تبليغات مذهبي نيز به خدمت ساختن چهره اي مقدس و الوهي از فرد فرمانروا در مي آيند.
اولين آسيب اين وضعيت براي شخص حاكم است اما آسيب جدي از آن كساني است كه مبناي دينداري خود را اشخاص و افراد قرار داده و تحت تاثير رسانه هاي تبليغاتي و تبليغات مذهبي افراد را ملاك و معيار حق قرار مي دهند و دنيا و آخرت خود را فداي تحقق خواسته حاكم مي كنند.
نمونه آن را در حكومت بني اميه و بني عباس شاهديم كه نتيجه آن خارجي دانستن فرزندان پيامبر و به شهادت رساندن آنان به دست مومنين و متدينين به اسلام بوده است.
این مشکل امروز هم در میان جامعه ما دیده می شود.چه بسا افرادی که هوادار شخصیتی و یا سازمان گروهی شدند و بی تأمل و اندیشه دل به آنان بسته، دنبالشان راه افتادند؛ اما همین که شخصیت مورد نظرشان دچار انحراف شد، آنها نیز منحرف شدند.
سازمان مجاهدين خلق نمونه روشن اين انحراف در زمانه ماست.
امام علي در ميانه جنگ جمل از سوي يكي از مسلملنان مورد پرسش قرار مي گيرد كه طلحه و زبير و فرماندهان سپاه مقابل نيز از صحابي پيامبر و از قاريان قرآنند و چگونه مي توانند بر سبيل باطل باشند؟
امام علي عليه السلام در پاسخ نمي گويد ملاك حق باطل منم بلكه مي فرمايد:
اِنَّكَ لَمَلْبُوسٌ عَلَیْكَ، اِنَّ الْحَقَّ وَ الْباطِلَ لا یُعْرَفانِ بِاَقْدارِ الرِّجالِ، اِعْرِفِ الْحَقَّ تَعْرِفْ اَهْلَهُ وَ اعْرِفِ الْباطِلَ تَعْرِفْ اَهْلَهُ سرت كلاه رفته و حقیقت بر تو اشتباه شده. حق و باطل را با میزان قدر و شخصیت افراد نمی شود شناخت.
این صحیح نیست كه تو اول شخصیتهایی را مقیاس قرار دهی و بعد حق و باطل را با این مقیاسها بسنجی: فلان چیز حق است چون فلان و فلان با آن موافقند و فلان چیز باطل است چون فلان و فلان با آن مخالف. نه، اشخاص نباید مقیاس حق و باطل قرار گیرند. این حق و باطل است كه باید مقیاس اشخاص و شخصیت آنان باشند
این تعلیم آگاهی بخش، انسان را برای حفظ ایمان و دین خویش در دژی استوار قرار می دهد؛ چون همیشه مردانی در میان امت اسلامی هستند که به مقام و منصب های بزرگ می رسند و توجه همگان را به خود جلب نموده آدمی به آنان گرایش پیدا می کند و آنان را معیار حق و باطل می پندارد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 